Hoe ik verliefd geworden ben op de wondere wereld van fotografie
Vaak krijg ik de vraag over hoe ik gestart ben met fotograferen. Voor vele mensen is dat omdat ze een hobby zochten of omdat ze fotografie met de paplepel ingegoten kregen door familie. Voor mij ligt de start van mijn fotografie wat verder weg. Letterlijk ver weg, namelijk in Afrika. Oeganda om precies te zijn.
Tijdens een Engels les in mijn derde jaar middelbare school (ik was 14 jaar) werd ik, zonder enige aankondiging, uit de les gehaald en gevraagd om mij te melden bij de coördinator. Ik was namelijk uitgekozen om deel te nemen aan het Dance4Life project. Dance4Life is een organisatie die in meer dan twintig landen, verspreid over vijf continenten, actief is in haar strijd tegen hiv en aids. Het doel van dit project: geld ophalen om mensen met hiv of aids te helpen. Met man en macht hebben een aantal klasgenoten en ik gebakjes verkocht, sportdagen opgezet en tal van andere sponsorevenementen georganiseerd. Uiteindelijk werden wij nummer 1 in de ranglijst en dat betekende dat ik, samen met mijn klasgenoten, het opgehaalde geld daadwerkelijk zelf mocht gaan uitgeven aan mensen die het nodig hadden in Oeganda!
Eenmaal aangekomen hadden we een enorm drukke, maar fantastisch gave planning voor de boeg. Van het ontmoeten van locals die genoegen namen met een leeg drinkflesje tot het helpen bouwen van hutten en huisjes. Het maken en uitdelen van voedselpakketten tot een voetbalwedstrijd tegen de scholieren van de St. Paul Secondary School in Ochero. Maar ook een kerkdienst vol zang ervaren, een boottocht gemaakt over de Nijl in Soroti, geslapen in een lokale compound inclusief kakkerlakken en onze ogen uitgekeken bij de watervallen van Bujagali Falls. Een reis die ik niet snel zal vergeten! En aangezien ik dag tot dag noteerde in mijn dagboek wat ik meemaakte, zal ik het zeker nooit vergeten!
Een van mijn klasgenoten had tijdens deze reis haar spiegelreflexcamera mee en vroeg mij een foto te maken van haar en haar vriend. “Natuurlijk doe ik dat” was mijn antwoord, zonder enige kennis te hebben van fotografie. Nadat de eerste vijf foto’s mislukt waren, kreeg ik een korte uitleg. Sindsdien ben ik verliefd op de fascinerende wereld van fotografie! Nog steeds word ik dagelijks enthousiast over de werking van een camera en de uitkomst die ermee geproduceerd kan worden. Elk beeld is uniek in zijn eigen manier. Eenmaal thuis na mijn Afrika reis, heb ik mijn vader gek gemaakt en gesmeekt voor een ‘lening’ zodat ik mijn eigen spiegelreflexcamera kon aanschaffen.
Daar was die dan! Mijn eigen spiegelreflexcamera, helemaal van mij. Ik heb mij direct aangesloten bij de Fotobende van mijn middelbare school waar een docent elke maand een aantal studenten en docenten les gaf in fotografie. Zowel theorie als praktijk. Hier leerde ik niet alleen omgaan met mijn camera, maar ook creatief te zijn met kijkrichtingen. Van portretfotografie tot urbex fotografie en van product fotografie tot natuurfotografie. Na meerdere jaren trouw lid te zijn geweest, verdween mijn camera steeds vaker in de kast. Ik wist niet wat ik wilde en het scala aan fotografie was voor mij te breed.
Toch kon ik de wereld van fotografie niet helemaal loslaten en besloot een portretlens te kopen. Mijn zusje heeft menig gestylede fotoshoot moeten doorstaan. Trots als ik was, startte ik een facebookpagina waar ik af en toe iets uit mijn fotocollectie deelde. Plots was daar mijn eerste betaalde aanvraag: een familieshoot. Ik weet nog goed dat ik mijn vader had ingelicht, want ik was nieuw in de wereld van ondernemer en had totaal geen idee welk bedrag mijn foto’s waard waren. De familieshoot was een succes en ik kreeg direct een vervolgopdracht waarbij ik alle kinderen van Kidshöfke op de foto moest zetten als cadeautje voor de ouders. Hierbij hielp het dat ik weinig lesuren had en het enorm leuk vind om met kinderen te werken. Het resultaat was een reeks foto’s een speelse en onbezorgde manier. De opdracht was een succes en dat vonden de ouders ook! Vele gezinnen boekte mij kort daarna om ook gezinsfoto’s te maken.
Vanaf dat moment wist ik het zeker en is Niels Janssen Fotografie opgericht met een vliegende start. Onder het motto iedere glimlach is er een om gefotografeerd te worden ga ik al meerdere jaren te werk. Sindsdien heb ik tal van te gekke opdrachtgevers gehad en ben ik op prachtige locaties geweest. Van portretten, gezinnen, communies en zakelijke opdrachten tot bruiloften, koppels en geboortes. Ik werk op dit moment 40 uur met plezier voor een werkgever en stop de tijd die ik overhoud met alle liefde in mijn fotografie. Mij zul je geen reclame zien maken voor mijzelf. De reden hiervoor is dat ik ruim de tijd wil nemen voor de opdrachten die mij gegund zijn om de kwaliteit van mijn fotografie hoog te houden. Je kiest namelijk voor de stijl van de fotograaf, niet voor de laagste prijs of snelste levertijd.
Geregeld zul je foto’s uit mijn collectie voorbij zien komen via de website of social media, puur omdat ik het leuk blijf vinden om prachtige momenten te delen.
Leuk dat je alles gelezen hebt!
Groet,
